Na całym świecie średnio co trzy sekundy pada diagnoza: demencja (otępienie). Jest to choroba, z którą zmagają się ludzie na każdym kontynencie i jeśli zawodowo zajmujesz się osobą w podeszłym wieku, jest wysokie prawdopodobieństwo, że Twój podopieczny/a, będzie cierpiał właśnie na tę przypadłość.
Jadąc do opieki, warto zadawać sobie sprawę, że jest to choroba, w wyniku której mózg działa w sposób nieprawidłowy. Może się to objawiać na wiele różnych sposobów, ale jednym z częstych objawów jest dezorientacja. Głębokie poczucie zagubienia przy jednoczesnych tendencjach do bezcelowego wędrowania może dla opiekuna oznaczać konieczność szukania chorego. Dzielę się kilkoma praktycznymi wskazówkami, które mogą pomóc przetrwać trudny moment w pracy opiekuńczej.
Co może zrobić opiekun osoby starszej, gdy podopieczna/y z demencją ucieka z domu?
- Upewnić się, że nestor/ka ma na ręku opaskę alarmującą. Małe wyjaśnienie dla tych, którzy do opieki jadą pierwszy raz: w Niemczech sprawnie działa system opasek zakładanych na rękę, które mają wbudowany na środku tarczy specjalny przycisk alarmowy. W razie wystąpienia zagrożenia osoba nosząca taką opaskę może szybko wezwać pomoc (jeśli, oczywiście, będzie ją mieć na ręku).
- Powiadomić rodzinę jak najszybciej. Być może takie sytuacje zdarzały się wcześniej i senior/ka ucieka w jedno, konkretne miejsce, co ułatwi poszukiwania.
- Przygotować leki uspokajające, jeśli senior je zażywa. Kiedyś udało mi się powstrzymać rozwój sytuacji, bo podałam podopiecznemu krople, które miał brać w sytuacjach wywołujących stres. Jeśli nie uda się zatrzymać osoby starszej przed ucieczką, warto na poszukiwania zabrać ze sobą leki, które przyjmuje na stałe. Takie oddalenie się od miejsca zamieszkania to ogromny wysiłek dla organizmu osoby starszej i może ich potrzebować.
- Gdy senior wróci do domu z pewnością będzie wycieńczony. Warto zadbać o warunki do komfortowego wypoczynku. Warto też pomyśleć o sobie. Wiem, ile stresu kosztuje przetrwanie takiej sytuacji, trzeba naładować swoje akumulatory.
- Należy zdawać sobie sprawę, że w sytuacji ucieczki, seniorzy często wykazują się siłą wręcz nadprzyrodzoną. Jedna z moich koleżanek po fachu opowiadała mi kiedyś, że jej podopieczny miał tendencje do uciekania, więc zamykała drzwi. Starszy, schorowany pan wydobył z siebie takie pokłady energii, że wyrwał drzwi z futryny. Ten przykład świetnie obrazuje to, jaki to jest ogromny zryw dla organizmu.
- Kiedy emocje opadną i senior będzie w stanie spokojnie porozmawiać o tym, co się wydarzyło, warto zapytać o to, co skłoniło go do wyjścia z domu. Wiedza na ten temat może nie okazać się wystarczająca do zapobiegania następnym sytuacjom tego typu, ale może być cenna. Jeśli senior otworzy się i powie, czego mu zabrakło, czego poszukiwał na zewnątrz, będzie łatwiej uświadomić sobie, jaka kwestia jest istotna dla jego/jej komfortu. Uwaga: to może nie zadziałać, kiedy osoba choruje na zaawansowaną formę demencji.
- Jeśli omawiana jest kwestia komfortu, to warto też uświadomić sobie, że często wychodzenie gdzieś może być demonstracją niezaspokojonych potrzeb. Może senior/ka chce pójść do toalety, ale zapomina o tym? Może odczuwa głód, nie pił w ostatnim czasie wody itd. Czasami zadbanie o podstawowe potrzeby i przypominanie o nich jest bardzo pomocne.
Jest to dla mnie niewyobrażalne, że choć jako gatunek ludzki byliśmy w stanie znaleźć sposób na wybranie się na Księżyc, to nie jesteśmy w stanie znaleźć leków hamujących rozwój jednej z najpopularniejszych chorób mózgu. Zawsze kiedy opiekuję się osobą chorą na demencję, jest mi jej głęboko żal. Widzę tę panikę w oczach, zdezorientowanie i ogromne nerwy. To bardzo ciężka choroba i z pewnością wiele z Was spotkało się z nią w trakcie pracy jako opiekun osób starszych w Niemczech. Czy macie jakieś historie z tymi związane? Podzielcie się w komentarzach, chętnie poczytam i edytuję ten wpis, jeśli chodzi o dobre rady.